در اقتصاد جهانی امروزی که به‌سرعت در حال تحول است، گزارشگری مالی دقیق و شفاف برای رونق کسب‌وکارها از اهمیت بالایی برخوردار است. استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی IFRS (International Financial Reporting Standards) به‌عنوان چارچوب حسابداری جهانی پدیدآمده است که یکنواختی، مقایسه و قابلیت اطمینان را در گزارشگری مالی تضمین می‌کند. در ایران نیز سال‌ها است که بسیاری از شرکت‌ها و سازمان‌ها تلاش می‌کنند که این استانداردها را در نظام گزارشگری مالی خود در نظر بگیرند. این کار روند اتصال آنها به بازار جهانی و همکاری با شرکت‌های بین‌المللی را تسهیل می‌کند. در این مقاله همراه ما باشید تا به پرسش‌های شما مثل استاندارد IFRS چیست، چه کاربرد، اهداف و مزایایی دارد؟و تفاوت آن با نظام حسابداری داخلی ایران و استاندارد GAAP و ias در چیست؟ پاسخ دهیم.
تعریف استاندارد ifrs
FRS یا استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی، مخفف International Financial Reporting Standard است که توسط بنیاد IFRS و هیئت استانداردهای حسابداری بین‌المللی (IASB) تصویب شده‌اند. این استانداردها با تعیین روش‌ها و رویه‌های مشخص برای توصیف عملکرد مالی و وضعیت شرکت‌ها، باعث می‌شوند تا صورت‌های مالی در سطح جهان قابل‌فهم باشند. استفاده از IFRS علاوه بر اینکه برای گزارش‌نویسی شرکت‌های بین‌المللی اهمیت زیادی دارد، فرآیند حسابرسی در شرکت‌های یک کشور را نیز آسان‌تر می‌کند. در ایران، از استانداردهای حسابداری دیگر استفاده می‌شود که توسط کمیته تدوین استانداردهای حسابداری سازمان حسابرسی کل کشور تصویب می‌شوند. به طور خلاصه، IFRS یک‌زبان مشترک در زمینه حسابداری است که به‌صورت جهانی برای تدوین صورت‌های مالی شرکت‌ها به کار می‌رود.
تاریخچه IFRS
تاریخچه استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IFRS) به سال ۱۹۷۳ برمی‌گردد که اولین‌بار توسط کمیته استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASC) شکل‌گرفته است .این بنیاد را ۱۰ کشور تشکیل داده بودند. اولین استانداردی که توسط این کمیته منتشر شد، استانداردهای بین‌المللی حسابداری (International Accounting Standards) نام داشت. در واقع استانداردهای بین‌المللی حسابداری با استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی تفاوت دارند و استانداردهای بین‌المللی نسخه قدیمی‌تری است. سپس در سال ۲۰۰۱، کمیته استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASB) به بنیاد استانداردهای بین‌المللی حسابداری تغییر نام داد و سعی کرد که بین استانداردهای ملی کشورهای مختلف و استانداردهای بین‌المللی در زمینه حسابداری نقاط مشترکی ایجاد کند. بنیاد استانداردهای بین‌المللی حسابداری به توسعه این استانداردها پرداخت تا اینکه استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی منتشر شد و در سال ۲۰۰۲ نیز اتحادیه اروپا موافقت کرد که از ابتدای سال ۲۰۰۵ این استانداردها در کشورهای عضو این بنیاد اجرایی شود. در سال‌های بعد نیز کشورهای بیشتری به این بنیاد پیوسته‌اند. در حال حاضر بیش از ۱۵۰ کشور اصل‌های این استاندارد را پذیرفته‌اند و از آن در صورت‌های مالی و انواع نرم‌افزار حسابداری خود استفاده می‌کنند. استانداردهای IFRS تعیین می‌کنند که چگونه حسابداران باید حساب‌ها را نگهداری و ارائه دهند استانداردها در کشورهای مختلف جهان، از جمله اروپا، کانادا، روسیه، کره جنوبی و آفریقا جنوبی استفاده می‌شود و شامل موضوعات مختلف از جمله صورت‌وضعیت مالی، ترازنامه، فعالیت عملیاتی، فعالیت سرمایه‌گذاری و فعالیت مالی هستند.
کاربرد استاندارد (IFRS) چیست؟
استفاده از استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRS) از اهمیت بسزایی برخوردار است. این استانداردها به‌عنوان یک مجموعه کامل از قوانین و استانداردهای گوناگون در سراسر جهان شناخته شده و به‌عنوان زبان مشترک حسابداران به کار می‌روند. علاوه بر این ، کاربردها و لزوم استفاده از خلاصه استانداردهای ifrs در گزارشگری مالی دلایل دیگری هم دارد از جمله: ۱. یکنواختی و مقایسه‌پذیری استفاده از IFRS باعث تحلیل و مقایسه قابل‌توجه‌تر گزارش‌های مالی شرکت‌ها در سطح جهان می‌شود. این اقدام منجر به یکپارچه شدن پروسه حسابرسی مالی در سطح جهانی، کمک به سرمایه‌گذاران خارجی، فعالان بازارهای مالی و نظارت‌کنندگان برای ارزیابی دقیق‌تر فعالیت شرکت‌ها می‌شود. ۲. جذب سرمایه‌گذاران خارجی IFRS باعث جلب‌اعتماد سرمایه‌گذاران خارجی به شرکت‌ها و بازارهای مالی جهانی می‌شود. این اعتماد، سرمایه‌گذاران را تحرک داده و آنها را تشویق به سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها و کسب‌وکارهای پایه‌ریز شده در کشورهای دارای گزارش‌گیری شفاف و قابل‌ارزیابی می‌کند. ۳. شفافیت و پاسخگوئی IFRS باعث افزایش شفافیت، پاسخگوئی، و کارایی در بازارهای مالی جهان می‌شود. این استانداردها همچنین به تأسیس اعتماد، رشد، و ثبات مالی بلندمدت در اقتصاد جهانی کمک می‌کنند. بنابراین، استفاده از استانداردهای حسابداری بین‌المللی (IFRS) برای شرکت‌های بین‌المللی، علاوه بر فروش بین‌المللی، تأثیرات قابل‌توجهی دارد که در صورت پیروی صحیح و صورت‌گیری آن، می‌تواند منجر به بهبود نظام حسابداری کلان کشور نیز شود.
مهمترین اهداف استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی IFRS کدام اند؟
اهداف اصلی و مهم استانداردهای بین‌المللی حسابداری IFRS به شکل زیر است:
-
- ایجاد و توسعه مجموعه صورت‌های مالی واحد، باکیفیت بالا، قابل‌فهم، قابل‌اجرا، قابل‌پذیرش در سطح جهان از طریق هیئت تدوین استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی ifrs
- بهبود استفاده و به‌کارگیری دقیق استانداردهای یادشده
- آگاهی و منظور نمودن نیازهای گردشگری مالی اقتصادهای نوظهور و واحدهای کوچک و متوسط (SME)
- همگرا نمودن استانداردهای حسابداری ملی و IFRS به اتخاذ راه‌حل‌های باکیفیت
مزیت استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی IFRS چیست؟
استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی IFRS دارای مزایای بسیاری است که به شرکت‌ها و کسب‌وکارها ارزش‌افزوده می‌دهد. اولاً، IFRS با ایجاد یک‌زبان حسابداری مشترک، شفافیت مالی را تقویت کرده و صورت‌های مالی باکیفیت و قابل‌اعتماد را فراهم می‌کند. ثانیاً، این استانداردها به شرکت‌ها کمک می‌کنند تا حسابرسی را آسان‌تر انجام داده و در ابعاد بین‌المللی پاسخگو باشند. همچنین، با استفاده از IFRS، شرکت‌ها می‌توانند شفافیت بیشتری درباره عملکرد و وضعیت مالی خود داشته باشند، همکاری بین‌المللی را تسهیل کنند و اعتماد سرمایه‌گذاران، وام‌دهندگان و سایر ذی‌نفعان را جلب کنند. به طور خلاصه، استفاده از استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی ifrs و کیفیت گزارشگری مالی به شرکت‌ها امکان می‌دهد تا از مزایای بسیاری از جمله افزایش شفافیت مالی، تسهیل حسابرسی، تقویت شفافیت و پاسخگوئی، تسهیل همکاری بین‌المللی و افزایش اعتماد بهره‌مند شوند.
استاندارد حسابداری ایران با استاندارد IFRS چه تفاوتی دارد؟
در خصوص ifrs و تطبیق آن با استاندارد های حسابداری ایران باید گفت مفاهیم نظری استانداردهای حسابداری ایران و IFRS به‌طورکلی مشابه هستند با تفاوت‌های جزئی. باتوجه‌به بررسی جزئیات هر یک از استانداردها، تفاوت‌های قابل‌توجهی کشف خواهند شد که ممکن است در صورت‌های مالی بین‌المللی و ایران، تمایز ایجاد کنند. لازم به ذکر است که تا سال ۱۴۰۰ به تعداد ۴۱ استاندارد حسابداری در ایران وجود دارد که توسط سازمان تدوین استراتژی حسابداری کشور، تدوین شده است. درحالی‌که استانداردهای گزارشگری بین‌المللی (IRFS) دارای ۱۶ بند و استانداردهای حسابداری بین‌المللی (International Accountin Standards – IAS) دارای ۲۵ بند است. ما در اینجا تنها به چند مورد از استانداردهای مهم ایرانی و بین‌المللی و تفاوت آنها در ارائه‌ی صورت‌های مالی اشاره می‌کنیم از جمله:
تفاوت‌های مهم ارائه صورت سود و زیان
موضوع اول درباره صورت سود و زیان این است که ارائه سود عملیاتی در حالی در ایران الزامی است که در IRFS، اصلاً به آن پرداخته نمی‌شود. همچنین در استاندارد حسابداری بین‌المللی، همه اقلام بر اساس ماهیت و کارکردشان طبقه‌بندی می‌شوند. اما در استاندارد حسابداری ایران، هزینه‌های عملیاتی باید بر اساس روش بهای تمام شده، طبقه‌بندی شوند. سایر تفاوت‌های مربوط به استاندارد صورت سود و زیان ایرانی و بین‌المللی، تنها در اصطلاحات به‌کاررفته در هر کدام است.
تفاوت‌های مهم در ارائه صورت سود و زیان جامع
در استاندارد سود و زیان جامع ایران، ارائه سود و زیان خالص دوره، سایر در آمدها و هزینه‌های شناسایی شده و تعدیلات سنواتی الزامی است. درحالی‌که در IRFS فقط دو مورد اول ارائه می‌شود. مورد سوم (تعدیلات سنواتی) در صورت تغییرات حقوق صاحبان سهام ارائه می‌گردد که در استانداردهای ایرانی چنین صورتی دیده نمی‌شود. از طرفی اگر مورد دوم (سایر درآمدها و هزینه‌های شناسایی شده) در دسترس نباشد، طبق استاندارد سازمان حسابرسی ایران، نیازی به ارائه صورت سود و زیان نیست. بااین‌حال، طبق استاندارد IRFS باید تحت هر شرایطی صورت سود و زیان جامع نیز ارائه شود.
تفاوت‌های مهم در ارائه ترازنامه‌ها
استانداردهای بین‌المللی IRFS شامل ارائه مباحث گسترده‌تری پیرامون موضوع ترازنامه‌ها می‌شود. به‌عنوان‌مثال، مبحث انتقال مطالبات یکی از مباحث حائز اهمیتی است که در استاندارد حسابداری ایران به آن پرداخته نشده؛ اما در استانداردهای IRFS ذکر شده است. بحث دیگر نیز موضوع دارایی‌های نامشهود است که در استاندارد IRFS به آن پرداخته شده اما در استانداردهای حسابداری ایران ذکر نشده است. – در استاندارهای حسابداری IFRS از نام صورت‌وضعیت مالی به‌جای ترازنامه استفاده می‌شود درحالی‌که در استانداردهای ایران همچنان از نام ترازنامه استفاده می‌شود . – در استاندارهای حسابداری IFRS دارایی‌های جاری گسترده‌تر از استاندارهای داخلی است؛ زیرا دارایی‌های جاری در استاندارهای داخلی زمانی ثبت می‌شود که مدارکی مبنی بر فروش طی یک سال وجود داشته باشد بدهی‌های جاری هم در استاندارهای حسابداری IFRS گسترده‌تر است. – طبق استاندارهای ایران صورت‌های مالی به شکل T است؛ ولی در استاندارهای حسابداری IFRS به‌صورت متوالی است. – در حسابداری IFRS به‌صورت عادی اقلام غیرجاری ابتدا گزارش می‌شود درحالی‌که در استاندارهای ایران اقلام جاری در ابتدا قرارداد قبل از اقلام غیرجاری. – در استاندارهای داخلی بررسی اولیه سرمایه‌گذاری بر اساس بهای تمام شده است؛ اما در حسابداری IFRS به ارزش منصفانه شناسایی می‌شود. – همچنین روش طبقه‌بندی بدهی جاری و غیرجاری در دو استاندار متفاوت است. – مطالبات در حسابداری ایران به شکل خالص ارزش بازیافتنی گزارش می‌شود؛ اما در حسابداری IFRS مطالبات عموماً به شکل روش بهای تمام شده گزارش می‌شود. – در استاندارهای داخلی برای محاسبه کاهش ارزش باید ارزش دفتری با مبلغ بازیافتنی مقایسه شود؛ اما در حسابداری IFRS مبلغ دفتری باارزش فعلی جریانات نقدی مورد انتظار مقایسه می‌شود. بنابراین، حسابداران باید بادقت به مطالعه و درک تفاوت‌های موجود بین استانداردهای حسابداری ایران و جهان پرداخته و به‌منظور رعایت قوانین حسابرسی منطقه‌ای گام بزرگ بردارند.
استاندارد (IFRS) در کدام کشور ها استفاده می شود؟
IFRS یا استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی، امروزه توسط شرکت‌های دولتی در بیش از ۱۶۰ کشور جهان، از جمله کشورهای اتحادیه اروپا، کانادا، هند، روسیه، کره جنوبی، آفریقای جنوبی و شیلی به کار گرفته می‌شود. این استانداردها توسط هیئت استاندارد بین المللی حسابداری (IASB) تعیین می‌شوند و به عنوان استاندارد اصلی برای گزارشگری مالی شرکت‌های سهامی عام در بسیاری از کشورها به کار می‌روند. با این حال، در ایالات متحده و چین، استفاده از استانداردهای IFRS صورت نمی‌گیرد و هر یک از این کشورها دارای استانداردهای خاص حسابداری خود هستند.
بررسی تفاوت‌های استاندارد IFRS و استاندارد GAAP
استانداردها GAAP در ایالات متحده آمریکا و استاندارد ifrs در کشورهای اتحادیه اروپا، کانادا، روسیه، کره جنوبی، هند، افریقا جنوبی و شیلی می‌شوند گروه‌بندی می‌شوند. بااین‌حال استانداردهای حسابداری GAAP و IFRS تفاوت‌های اساسی دارند. برای مثال GAAP بر اساس قوانین است و درحالی‌که IFRS بر اصول تمرکز دارد. این بدان معنی است که IFRS جزئیات بسیار کمتری را نسبت به GAAP ارائه می‌دهد و فضای بیشتری برای تفسیر باقی می‌گذارد. از دیگر تفاوت‌های IFRS در مقابل US GAAP می‌توانیم به موارد زیر اشاره کنیم.
بنیاد و چارچوب‌ها (قوانین در برابر با اصول)
IFRS: این استانداردها که توسط هیئت استانداردهای حسابداری بین‌المللی (IASB) ایجاد شده است، چارچوبی مبتنی بر اصول است که بر راهنمایی و تفسیر مفهومی تأکید دارد. به همین دلیل دستورالعمل‌های گسترده‌ای را تنظیم می‌کند که به انعطاف‌پذیری در کاربرد اجازه می‌دهد. IFRS چهاراصل را که شرکت‌ها باید آنها را برای رسیدن به بهترین داوری دنبال و اجرا کنند وضع کرده، شرکت‌ها از یک مهلت برای داشتن یک اجرای متفاوت در شرایط یکسان بهره‌مند می‌شوند. GAAP ایالات متحده: GAAP که توسط هیئت استانداردهای حسابداری مالی (FASB) توسعه‌یافته است، یک سیستم مبتنی بر قوانین است. این قوانین، رویه‌های دقیقی را برای معاملات مختلف ارائه می‌کند، با این هدف که فضای کمتری برای تفسیر باقی بگذارد. طبق GAAP، فرایند حسابداری، تعیین‌کننده قوانین و دستور العملهای سخت‌گیرانه مشخصی هستند که فضایی کمی را برای اجرا پیشنهاد می‌دهند. معیارها و واحدهای اندازه‌گیری به‌عنوان راهی برای جلوگیری از ورود اطلاعات نامتعارف و فرصت‌طلبانه برای ایجاد انتظار نمایش بالاترین سود تعبیه شده هستند.
ارزش‌گذاری موجودی کالا (مفهوم LIFO در مقابل FIFO)
IFRS: IFRS استفاده از روش هزینه‌یابی موجودی آخرین ورود، اولین خروج (LIFO) را ممنوع می‌کند. واحدهای تجاری تحت IFRS ملزم به استفاده از روش First In, First Out (FIFO) یا سایر روش‌هایی مانند میانگین موزون هستند که جریان واقعی کالاها را منعکس می‌کند. GAAP ایالات متحده: بر خلاف IFRS، US GAAP اجازه استفاده از LIFO را می‌دهد. این تفاوت می‌تواند به طور قابل‌توجهی بر ارزش موجودی گزارش شده تأثیر بگذارد و بر نسبت‌های مالی و پیامدهای مالیاتی نیز تأثیرگذار است.
هزینه‌های توسعه
IFRS :IFRS اجازه‌ی تبدیل برخی از هزینه‌های توسعه، از جمله هزینه‌های تحقیق و توسعه به دارایی را می‌دهد. این هزینه‌های سرمایه‌ای تبدیل به دارایی شده و در طول عمر مفید دارایی مستهلک می‌شود. GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده به‌طورکلی هزینه‌های توسعه را در صورت وقوع هزینه شناسایی می‌کند مگر اینکه معیارهای خاصی برای سرمایه‌گذاری رعایت شود. این می‌تواند منجر به تغییرات در هزینه‌های گزارش شده و ارزش دارایی‌ها شود.
جدید ارزیابی دارایی‌ها
IFRS: IFRS امکان تجدید ارزیابی دارایی‌های خاص مانند دارایی، ماشین‌آلات و تجهیزات را فراهم می‌کند. تجدید ارزیابی‌ها بر اساس ارزش منصفانه انجام می‌شود و تعدیل‌های بالقوه روبه‌بالا را برای ارزش دفتری دارایی‌ها فراهم می‌کند. US GAAP: US GAAP، در مقابل، به‌طورکلی تجدید ارزیابی دارایی‌ها را ممنوع می‌کند. دارایی‌ها معمولاً به بهای تمام شده تاریخی گزارش می‌شوند مگر اینکه کاهش ارزش رخ دهد. برخورد با بدهی‌های احتمالی IFRS: IFRS مستلزم شناسایی یک بدهی احتمالی است درصورتی‌که محتمل باشد و بتوان آن را به طور قابل‌اتکا اندازه‌گیری کرد. این رویکرد فعال باعث افزایش شفافیت در گزارشگری مالی می‌شود. GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده از رویکرد محافظه‌کارانه‌تری پیروی می‌کند و بدهی‌های احتمالی را تنها زمانی شناسایی می‌کند که محتمل باشد و بتوان مبلغ را به طور منطقی و عملی تخمین زد.
ارائه صورت‌های مالی
IFRS: IFRS در ارائه صورت‌های مالی بر “دیدگاه واقعی و منصفانه” تأکید دارد. هیچ الزام خاصی برای صورت‌وضعیت مالی طبقه‌بندی‌شده وجود ندارد. GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده بر “ارائه منصفانه” صورت‌های مالی تمرکز دارد و به ترازنامه طبقه‌بندی‌شده نیاز دارد که دارایی‌ها و بدهی‌های جاری و غیرجاری را متمایز کند.
معیارهای شناسایی درآمد:
IFRS: IFRS رویکردی گسترده‌تر و مبتنی بر اصول را برای شناسایی درآمد به کار می‌گیرد. بر انتقال کنترل کالاها یا خدمات به مشتریان به‌عنوان معیار اصلی برای شناسایی درآمد تأکید می‌کند. GAAP ایالات متحده: از سوی دیگر، GAAP ایالات متحده، از یک رویکرد دقیق‌تر و مبتنی بر قانون پیروی می‌کند که به عنوان “استاندارد شناسایی درآمد” شناخته می‌شود. دستورالعمل‌های خاصی را برای صنایع مختلف ارائه می‌کند و جزئیات زمان و نحوه شناسایی درآمد را توضیح می‌دهد.
رفتار با دارایی‌های نامشهود
IFRS: IFRS انعطاف بیشتری را در شناسایی دارایی‌های نامشهود فراهم می‌کند. اگر معیارهای خاصی برآورده شود، IFRS امکان شناسایی دارایی‌های نامشهود تولید شده داخلی، مانند برندها، فهرست‌های مشتریان، یا اختراعات را فراهم می‌کند. US GAAP: US GAAP در رویکرد خود نسبت به دارایی‌های نامشهود محافظه‌کارانه‌تر است. به‌طورکلی اجازه شناسایی دارایی‌های نامشهود ایجاد شده در داخل را نمی‌دهد و بر نیاز به دارایی‌های قابل‌شناسایی و تفکیک شده از طرف‌های خارجی تأکید می‌کند.
بدهی‌های مالی:
IFRS: IFRS بدهی‌های مالی را به دودسته اصلی طبقه‌بندی می‌کند: آنهایی که به بهای تمام شده اندازه‌گیری می‌شوند و آنهایی که به ارزش منصفانه از طریق سود یا زیان اندازه‌گیری می‌شوند. طبقه‌بندی به مدل تجاری واحد تجاری برای مدیریت دارایی‌های مالی بستگی دارد. GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده بدهی‌های مالی را به سه دسته طبقه‌بندی می‌کند: اوراق بهادار تجاری، اوراق بهادار موجود برای فروش، و اوراق بهادار نگهداری شده تا سررسید. این طبقه‌بندی بر اساس قصد و توانایی نگهداری اوراق بهادار تا سررسید است.
سرمایه‌گذاری‌های مشترک:
IFRS: IFRS دو روش را برای حسابداری سرمایه‌گذاری‌های مشترک ارائه می‌دهد. روش حقوق صاحبان سهام و روش ادغام متناسب. انتخاب بستگی به سطح کنترل و نفوذ واحد تجاری بر سرمایه‌گذاری مشترک دارد. US GAAP: US GAAP در درجه اول از روش سهام برای سرمایه‌گذاری مشترک استفاده می‌کند. ادغام متناسب به‌طورکلی مجاز نیست و روش حقوق صاحبان سهام بر اساس سطح منافع مالکیت اعمال می‌شود.
طبقه‌بندی تعهدات
هنگامی‌که صورت‌های مالی بر اساس استاندارد حسابداری GAAP آماده می‌شوند، تعهدات به دودسته تعهدات جاری و غیرجاری، بر اساس مدت زمانی که به آنها اختصاص‌داده‌شده تا قرض شرکت را پرداخت کنند طبقه‌بندی می‌شوند. بدهی‌هایی که شرکت انتظار دارد تا ۱۲ ماه آینده پرداخت شوند به‌عنوان تعهدات جاری طبقه‌بندی می‌شوند. درحالی‌که بدهی‌هایی که مدت بازپرداخت آنها بیشتر از ۱۲ ماه است به‌عنوان تعهدات بلندمدت طبقه‌بندی می‌شوند. بااین‌وجود، تفاوت آشکاری میان تعهدات در IFRS وجود ندارد، بنابراین تعهدات کوتاه‌مدت و بلندمدت در یک گروه قرار می‌گیرند.
ترازنامه
نحوه تشکیل ترازنامه در ایالات متحده نسبت به سایر کشورها متفاوت است. تحت GAAP، دارایی‌های جاری ابتدا فهرست می‌شوند، درحالی‌که برگه‌ای که طبق IFRS تهیه می‌شود با دارایی‌های غیرجاری شروع می‌شود. GAAP می‌خواهد حساب‌ها به ترتیب نقدینگی فهرست شوند، یا اینکه چقدر سریع و آسان می‌توانند به پول نقد تبدیل شوند. اقلام به ترتیب نزولی (بیشترین نقدشوندگی به حداقل نقدشوندگی) دسته‌بندی‌شده‌اند: دارایی‌های جاری، دارایی‌های غیرجاری، بدهی‌های جاری، بدهی‌های غیرجاری و حقوق صاحبان سهام. طبق IFRS، ترتیب معکوس می‌شود (کمترین نقدشوندگی به بیشتر نقدینگی): دارایی‌های غیرجاری، دارایی‌های جاری، حقوق صاحبان سهام، بدهی‌های غیرجاری و بدهی‌های جاری.
صورت جریان نقدی
صورت جریان وجوه نقد شرکت نیز بر اساس GAAP و IFRS متفاوت تهیه می‌شود. این به‌شدت در نحوه طبقه‌بندی سود و سود سهام مشاهده می‌شود. GAAP بیان دارد که بهره پرداختی و بهره دریافتی باید به‌عنوان فعالیت‌های عملیاتی طبقه‌بندی شوند، درحالی‌که استانداردهای بین‌المللی کمی انعطاف‌پذیرتر هستند. بر اساس IFRS، یک شرکت می‌تواند خط‌مشی خود را برای طبقه‌بندی سود بر اساس آنچه که مناسب می‌داند انتخاب کند. سود پرداختی را می‌توان در بخش عملیاتی یا مالی صورت جریان نقدی و سود دریافتی در بخش عملیاتی یا سرمایه‌گذاری قرارداد. در مورد سود سهام هم همین‌طور. GAAP مشخص می‌کند که سود سهام پرداخت شده در بخش تأمین مالی و سود سهام دریافتی در بخش عملیاتی محاسبه شود. زمانی که از استانداردهای IFRS پیروی می‌کنند، شرکت‌ها می‌توانند نحوه طبقه‌بندی سود سهام را انتخاب کنند. سود سهام پرداختی را می‌توان در بخش عملیاتی یا مالی و سود سهام دریافتی را در بخش عملیاتی یا سرمایه‌گذاری قرارداد. البته تلاش‌های زیادی در جهت کاهش تفاوت‌های بین (GAAP) و (IFRS) وجود دارد در نتیجه اگر کسب‌وکاری عملکرد مالی خود را با هر کدام از اصول ذکر شده تدوین نماید و بخواهد متد خود را تغییر دهد باید تفاوت نتایج بسیار ناچیز باشد.
تفاوت استاندارد ifrs و ias چیست؟
بررسی تفاوت IFRS با IAS نشان می‌دهد که IAS استانداردهای حسابداری قدیمی‌تری هستند که در سال ۱۹۷۳ توسط کمیته استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASC) تدوین شدند و در سال ۲۰۰۱ جای خود را به IFRS دادند که توسط IASB توسعه‌یافته بود. IFRS، با تأکید بر ارائه گزارش‌های مالی دقیق، قابل‌درک و تحلیل در سطح بین‌المللی، به شرکت‌ها کمک می‌کند تا اعتبار و شفافیت بالاتری را ارائه دهند و در نتیجه، اعتماد مشتریان و سرمایه‌گذاران را جلب می‌کنند. این استانداردها به موضوع تعهدات مالی بیشتر توجه می‌کنند، به‌عنوان‌مثال، استاندارد IFRS 9 معیارهای بهبودیافته‌ای برای برآورد سود حاصل از تعهدات ارائه می‌کند. در صورت اختلاف بین استانداردهای IFRS و IAS، حق‌تقدم با استانداردهای IFRS است.
معرفی و دانلود کتاب ifrs
- کتاب استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی IFRS
نویسنده: عصمت زنگنه ناشر: مؤسسه فرهنگی هنری دیباگران تهران
- کتاب تفسیر و به‌کارگیری استانداردهای IFRS 2022
نویسنده: Alibhay S., Bakker E
سوالات متداول درباره استاندارد IFRS
تعداد استانداردهای بین‌المللی حسابداری چقدر است؟
تعداد استانداردهای بین‌المللی حسابداری از ۱۶ استاندارد تا حال تصویب شده است. با اضافه‌کردن ۴۱ استاندارد حسابداری بین‌المللی تصویب شده توسط IASB، تعداد کل استانداردهای بین‌المللی به ۵۷ عدد می‌رسد
حرکت به سمت IFRS چگونه باید باشد؟
باتوجه‌به مطالب مرتبط با استفاده از استانداردهای IFRS، شرکت‌هایی که تصمیم به استفاده از IFRS دارند، باید صورت‌های مالی آغازین خود را بر اساس این استانداردها تهیه کنند. در این صورت‌های مالی، باید دارایی‌ها و بدهی‌ها به شکلی که IFRS الزام می‌دهد شناسایی شوند و مواردی که IFRS اجازه نمی‌دهد به‌عنوان دارایی یا بدهی شناسایی نشوند. همچنین، تغییرات در طبقه‌بندی دارایی‌ها و بدهی‌ها که با استانداردهای داخلی مغایرت دارند، باید با رویکرد IFRS اعمال شود. در برخی شرایط IFRS به شکل گذشته‌نگر مورداستفاده قرار می‌گیرد که در این صورت به قضاوت مدیریت در خصوص شرایط ایجاد رخداد نیاز دارد .
شیوه‌ی اجرای IFRS در ایران چگونه است؟
باتوجه‌به جهت حرکت به سمت ایجاد بازار سرمایه بین‌المللی در ایران، بورس اوراق بهادار از سال ۹۵ استفاده از استانداردهای IFRS را در شرکت‌های بورسی اجرایی کرده است.” باتوجه‌به مطالب مطرح شده، شرکت‌های و نهادهای ثبت شده در بورس و شرکت‌های وابسته به آنها مجاز به ارائه صورت‌های مالی تلفیقی بر اساس استانداردهای IFRS هستند و نیاز به تبدیل اطلاعات مالی از استانداردهای جاری به IFRS وجود دارد. برای دستیابی به این هدف، کارشناسان مالی نیازمند تخصص لازم در خصوص تغییرات بین استانداردها هستند و داشتن ابزار مناسب برای ترجمه اطلاعات مالی به IFRS ضروری است.
مشکلات پیاده‌سازی استانداردهای IFRS در کشورهای مختلف چیست؟
پیاده‌سازی استانداردهای بین‌المللی گزارشگری بین‌المللی در کشورهای مختلف به‌صورت کامل انجام نشود این مشکلات به دو دلیل عمده فرهنگ و ترجمه تقسیم می‌شوند. در واقع فرهنگ و ترجمه، تفسیری که از این استانداردها می‌شود و کاربرد آن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند و باعث می‌شوند که اجرای این استانداردها در صورت‌های مالی کشورهای مختلف با ناهماهنگی انجام شود.
جمع بندی
IFRS یا استانداردهای بین‌المللی حسابداری، توسط هیئت استانداردهای حسابداری بین‌المللی IASB تدوین می‌شود. IASB یک هیئت مستقل و خصوصی است که به‌منظور تنظیم استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی فعالیت می‌کند. این استانداردها، اطلاعات و داده‌های مالی یک دوره را از عملکرد شرکت ارائه می‌دهند و نسبت به جریان‌های نقدی آینده پیش‌بینی‌ها را اعمال می‌کنند. پذیرش IFRS توسط شرکت‌ها، آنها را به‌عنوان نهادهای آینده‌نگر و رقابتی جهانی معرفی می‌کند، کمک می‌کند تا گزارشگری مالی تقویت شود، اعتماد ذی‌نفعان افزایش یابد و راه را برای رشد پایدار و موفق در بازار جهانی هموار کند در این مقاله به توضیح مفهوم استاندارد IFRS، اینکه «ias چیست؟» و بررسی تفاوت IFRS با ias پرداختیم. همچنین، مواردی را تحت عنوان لزوم استفاده از این استانداردهای جهانی عنوان کردیم. امید است پس از مطالعه این مقاله، گنجینه دانش عمومی و تئوری شما گسترده‌تر از پیش شده و سؤالات و ابهاماتتان از بین رفته باشند.
یک پاسخ
عالی